​I WATCHED THE WHITE DOGS OF THE DAWN (drieluik, deel 2) gaat over de worstelingen van Ierse vissers die te maken hebben met Europese visquota. Els Dietvorst spreekt met de inwoners van het dorp Kilmore Quay en schetst een beeld van de spanningen tussen zeer persoonlijke, menselijke verhalen en de bredere politiek-economische context. De film belicht de complexe wisselwerking tussen lokale bestaansmiddelen, overheidsvoorschriften en veranderingen in het milieu die van invloed zijn op de vissersgemeenschap.

​

Terwijl Dietvorst in The Rabbit and the Teasel de grens tussen landschapscompositie en narratieve cinema verkent, verwijst ze in I WATCHED THE WHITE DOGS OF THE DAWN naar vormen van visuele abstractie en documentaire tradities, waardoor een werk ontstaat dat beide genres verrijkt. De film neigt naar een realistische benadering door middel van een reeks interviews met vissers, maar begint met een reeks opvallende beelden die de relatie tussen figuur en omgeving verstoren. Deze beelden zijn een voorbode van de ontwrichting van het levensonderhoud en het familiale erfgoed van vissers en vissersvrouwen. Vertraagde onderwaterbeelden, begeleid door een grimmige dreunende toon, suggereren het perspectief van zeedieren – onze bron van voedsel en het leven zelf.

​

Later benadrukt een shot van een zeemeeuw die aan een stukje vis trekt – vaak een symbool voor de afnemende visbestanden – de textuur en toon van de abstracte achtergrond van de pier, bezaaid met bloedrode en groene algen. Dit moment verwijst naar een harmonie die verder gaat dan de noodzaak om in het levensonderhoud te voorzien, en suggereert dat dit leven, ondanks de moeilijkheden, toch de moeite waard kan zijn. Dietvorst roept verder de modernistische landart-traditie op met het statische beeld van een zeewering die een verticale lijn door het midden van het kader trekt, ondersteund door zand en rotsen aan weerszijden. Langzaam onderzoekt ze visueel hoe menselijk ingrijpen het kustlandschap heeft gevormd, en onderzoekt ze hoe deze patronen en rasters een gevoel van verbondenheid of esthetisch genot creëren.

​

Wanneer we een eenzame figuur zien die over de golvende zandbank loopt, weten we niet zeker of dit een performance is of een dagelijkse routine, een re-enactment of een noodzaak. Kijken we om een levensstijl te leren, om aan onze eigen levensstijl te ontsnappen, of beide? Of om beide in vraag te stellen? Geleidelijk aan introduceert Dietvorst interviews in een studio, waarbij de onderwerpen scherp worden belicht tegen een zwarte achtergrond. Het gekozen palet van blauw- en grijstinten weerspiegelt het zeegezicht van hun werk. De strakke enscenering van deze interviews suggereert dat de characters niet alleen hun eigen stem, maar ook symbolisch bredere thema's vertegenwoordigen. Dit idee van ‘voorbij het zelf’ is een van de belangrijkste drijfveren in het werk van Dietvorst.

 

Uit: In Want of Fox, het werk van Els Dietvorst door Cherry Smyth, 2019.